De kinderen hebben er bijna slapeloze nachten van. Ze gaan ezeltje rijden. Dat is pas spannend! Op het erf van Stichting De Grote Ezel is het een vrolijke beestenboel. Naast 19 grote ezels en 5 wat kleinere opvang-exemplaren, lopen enorme kippen parmantig te tokken, kringelt een uit de kluiten gewassen, rode poes om onze benen en verwelkomen een aantal hondjes ons vriendelijk. Achter een hek staan Dirk, Klaas en Karel gezellig te knorren.
Eilko en Annerie stoppen even met hun dagelijkse bezigheden om de familie te ontvangen. Er komt koffie en thee, koekjes en limonade op de picknicktafel. Bevlogen vertellen ze over hun ezels, de stichting en de ezeltochten. Een paar jaar geleden zijn ze met een aantal ezels van Frankrijk weer naar Nederland teruggekeerd. Na een kleine omzwerving hebben ze stichting de Grote Ezel in Olst gevestigd. Annerie legt uit dat hun ezeltochten geen attractie zijn, maar een beleving. Samen met het dier ga je erop uit. Met respect voor elkaar breng je de dag door. Alhoewel een ezel een pakdier is, willen zij liever niet dat hun ezels meer dan 40 kilo dragen, zodat ‘t beestje over een paar jaar nog steeds een gezonde, mooie rechte rug heeft.
Hoe moet dat, het is mei en alles groeit en bloeit!
Ook wat betreft voedsel zijn Eilko en Annerie duidelijk; niet voederen want een ezel is een ‘schraal’ dier. Door zijn goed werkend darmstelsel mag de ezel alleen voedsel waar weinig eiwitten en voedingswaarden in zitten. Dus liever geen mals gras, maar droog hooi. Hmmm, er verschijnen wat fronsen; hoe moet dat onderweg dan, want het is mei en alles bloeit en groeit, het gras staat hoog en ziet er sappig en op z’n groenst uit. Geen probleem, de eerste 15 minuten loopt iedereen nog even naast de ezel. Degene die de ezel vastheeft (een volwassene), laat in dat eerste kwartier merken wie de baas is. Als dat duidelijk is, heb je de rest van de tocht geen kind aan de ezel.
Even wennen aan elkaar
De kinderen borstelen in de tussentijd ‘macho’ezel Pompon en zijn huidige vriendin Lanise, zodat ezel en kind een beetje aan elkaar kunnen wennen. Dikke vlokken donker winterhaar vliegen door de lucht. Dat is goed voor de vogels, die maken daar weer nestjes van, legt Annerie uit.
De geborstelde ruggen van ‘onze’ ezels worden vakkundig opgejukt en krijgen mooie leren tassen waar lunch, drinken en jassen in gaan. Een routekaart en -beschrijving voor een halve dagtocht in de ene, het touw van Pompon in de andere hand, gaan ze op weg. Ongeduldig huppelen de kinderen om de ezels heen.
Allez, on y va!
Al snel wordt duidelijk dat dit oersterke en eigenzinnige beesten zijn. Het verse gras en het fluitenkruid staat overal verleidelijk op ezelneus-hoogte en is blijkbaar onweerstaanbaar. Alle goede tips en aanwijzingen ten spijt, de sterke nekspieren van Pompon en Lanise winnen het telkens weer van de volwassen armen van pa en ma. Voor een klein bruggetje is er plotseling geen beweging meer in de ezels te krijgen. Klakkende kindertongen, een slim grasspoor tot ver óver de brug, duwen tegen het achterwerk tot aan de bemoedigende woorden in hun moedertaal: allez, on y va!. Het helpt niet echt. Het kost zeker 10 minuten voordat het vertrouwen is gewonnen en Pompon en Lanise de oversteek wagen. Na deze hobbel, mogen de kinderen eindelijk op de ruggen en gaat de tocht verder over landgoed Boxbergen. Langs het oude treinstation ‘de Eikelhof’, door groen-rode bospaden, langs groene velden, weilanden en akkers, schitterende boerderijen en landhuizen en mooie, rustige picknickplekken.
Pompon en Lanise scharrelen tijdens de lunch rustig rond. Ze beschouwen de groep waarmee ze op stap zijn, als hun kudde. Er is dus geen gevaar voor weglopen. Zelfs als het touw waarmee ze aan een stronk vastzitten, losschiet is er niks aan de hand.
Na een half uurtje pauze, houden de kinderen het niet meer; kom op, weg gaan weer! De grote pluizige oren draaien alle kanten op als ze na een aai over hun zachte neus en lieve bemoedigende woordjes, de kinderen weer op hun rug krijgen. Het kost gelukkig geen moeite meer om ze verder door dit mooie Sallandse land te leiden. Zo te zien geniet iedereen, zowel mens als dier, van dit uitje. Tijdens de 4 uur durende tocht, hebben de kinderen om en om en de allerkleinste samen op de rug gezeten. Op rustig stukjes in het bos mochten ze af en toe zelfs even aan het touw lopen. Dat is wel heel stoer!
Bij het weerzien van de kudde laat Pompon een oorverdovend gebalk horen. Ja, ja, de baas is terug en dat mogen ze horen. Annerie vangt de ezels op en verlost ze van hun last. Nog één keertje naborstelen dan, daarna mogen Pompon en Lanise weer bij hun soortgenoten in de wei staan.
