De wandelroute O Camiño dos Faros verbindt zeven vuurtorens langs de kust van Galicië. Het pad voert over heupbrede visserspaadjes, hoog bovenlangs de oceaan op het randje van water en land. Een fraaie route die begint in Malpico en eindigt in Cap Finisterre.

Luiken dicht!

Het stormt die middag in het havenstadje Malpica, het beginpunt van de tocht. Op de ruiten van ons pensionnetje zit een dikke laag zout. Zand straalt over het strand. ‘s Avonds schuiven we aan in de pizzeria. Gisteren nog klotste de zee zo over de promenade het restaurant binnen. ‘Hou de luiken van je hotelraam gesloten’, zegt Antonio als we weggaan, ‘de storm is nog niet uitgeraast.’

Groene verf

Witschuimende golven en wolken op drift, ook vandaag nog. ‘Er staat hier zoveel wind dat buitenstaanders denken dat wij, van de kust, er een beetje gek door zijn geworden’, vertelt ‘Trasno’ Ramon. De Trasnos zijn de drijvende kracht achter de Camiño dos Faros. Gek vinden we Ramon niet, wel ánders. De Trasnos presenteren zich als een soort club van boskabouters (Traski), schuw voor publiek, in voor mystiek, verbonden met de natuur. Met groene verf en draagbare maaimachines hebben ze over een lengte van 200 kilometer de visserspaadjes langs de Costa de Muerte ontsloten en tot één lange route geknoopt. Dwars door manshoge varens en stekelige brembosjes.

Spierwit schuim

Ergens tussen Malpica en Laxe. In de verte liggen de Sisargas-eilanden. Nog steeds rolt de zee in hoge golven richting strand. Blauw over goud, spierwitte strepen schuim. De vuurtoren van Sisalgas staat tussen honderd meter hoge kliffen. ‘s Winters was de ruwe zee hier dé plek om walvissen te spotten en te slachten. Nog steeds kun je in Malpica huizen vinden waar wervels als poefs worden gebruikt en ribben als stutbalken voor daken. Toch zijn het andere doden waaraan de Costa da Muerte haar naam dankt. De lijst schipbreuken en scheepswrakken is lang. Ramon: ‘Even verderop, bij het vissersdorpje Camelle, verloor in 1928 een Frans schip in noodweer zijn lading: machines, kleding, zijde uit Damascus, dieren, medicijnen, champagne en heel veel gecondenseerde melk. Ramon: ‘Men dacht dat het verf was en schilderde er zijn huizen mee. Pas toen Camelle geplaagd werd door grote zwermen vliegen ging er een lampje branden.’

Worm?!

Soms zie je ze, bonkige mannen met lange stokken. Ze staan op een onmogelijke plek, tussen de golven die stukslaan op de golfbrekers. Ze jagen op percebes, eendenmosselen, vertelt Ramon, een vlezig wormvormig weekdier – worm? piemel! – dat eindigt in een nagel. Die percebes groeien op de rotsen, hoe ruwer de zee hoe harder ze groeien. Het is extreem gevaarlijk werk om de percebes los te wrikken, maar ze zijn zo lekker – ‘a sip of the ocean!’ – en de opbrengst is zo hoog dat vissers hun leven wagen. Het stadje Porto de Corme is er beroemd om. Het heeft zelfs een standbeeld gewijd aan het vlezigs. Je breekt de nagel van de mossel en zuigt het ding uit.’ Terrasman kijkt me aan. ‘Dát bedoel je met landleven en zeeleven. En toen?’

 De geur van vocht

‘Een van de dagen loopt Trasna Cristina met ons mee. De route gaat over verlaten stranden met vissershutten. Het zand is overwoekerd met struiken, er liggen kapotte netten. Baaitjes en rotspartijen rijgen zich aaneen. Cristina’s moeder houdt de wacht op de vuurtoren bij Camarinhas. Hij ligt in de verte, op een vooruitstekende rotspunt, de oceaan als achtertuin. Cristina is in de vuurtoren opgegroeid. ‘Het was altijd pas op, niet bij de rand, jas dicht, muts op.’ Pas later, toen ze ging studeren, ontdekte Cristina ook het mooie van de kust. We zitten in de vuurtorenhuiskamer, de geur van vocht rondom. Cristina’s moeder vertelt. Over haar werk, hoe zwaar dat soms was, de verantwoordelijkheid over het leven van anderen. Eén keer ging het mis, raakte een vissersbootje op drift in zwaar weer. Lichtsignalen hielpen niet, de marifoon evenmin. Het bootje kapseisde, onder haar ogen verdronk de bemanning. Het waren vrienden.

Geen kant wel goud

Camarinas is de stad van het kantklossen, maar op het terras van Ave del Mar zit niet bepaald ‘kanten’ volk. Luidruchtige vrouwen met veel goud en leggings, mannen vol tattoos in trainingsbroeken. ‘Camarinas is een visserstad, in het hart van de Costa da Morte’, zegt Cristina. ‘De route die nog voor jullie ligt is pittig.’ Het klopt. We stijgen en dalen over heupbrede paadjes, balanceren boven zee, beklimmen bij 30˚C de steile Monte Cachelmo. En wij niet alleen, honderden Trasnos met ons. Uit heel Galicië komen ze en een kilometerslange sliert vrolijk gekleurde poppetjes slingert mee over de kliffen en heuvels van de dodenkust. Op een terrasje aan zee gaan de plateaus bier rond, er is tortilla voor iedereen. ‘Buena suerte’, wensen ze ons, succes morgen!

    

Bij de club

Het mooiste aan de slotetappe is het begin, Praia de Nemiña. Er is geen zuchtje wind. Het natte zand vormt één grote spiegel: boven en onder ons de zachtblauwe hemel, boven en onder ons dotten wolken. Ze dobberen langzaam richting Cap Finisterre. We volgen ze. Doorwaden een rivier, gaan kopje onder tussen hoge varens, zien de volgende baai opdoemen, picknicken tussen rotsblokken. We horen, ruiken, proeven de zee. Hoe moet dat straks weer zonder? In de verte verschijnt het logge lijf van Mount Facho, met de laatste vuurtoren op ons pad, Finisterra. Het is de plek waar pelgrims verzamelen en rommelige soevenirswinkels oerlelijke frutsels verkopen. Maar het is ook de plek met het hoogste aantal schipbreuken en slachtoffers in Galicië. We lezen over 1700 doden als opeens een schel geluid uit de rugzak komt. Pliengg! Een sms-je. ‘You did it. Welcome trasnas!’ Of we willen of niet, we horen nu bij de club.

Informatie Vuurtorentocht Galicië

Land Spanje, kust van Galicië. Route O Camiño dos Faros (The Way of Lighthouses), wandelroute van 200 kilometer tussen Malpica en Finisterre, opgedeeld in 8 etappes. Dag 2 (26 km) en 6 (32 km) zijn respectievelijk de zwaarste en langste etappes. Aanbevolen extra overnachting dag 2 in Puerto do Corme; op dag 6 in Praia do Lago. Navigatie Groene pijltjes en bolletjes (soms aangevuld met voetjes). De route kun je o.a. downloaden op de officiële site van O Camino dos Faros . Beste overzichtskaartis die van Michelin Zoom 141. Zwaarte De route golft langs de kust. Op enkele klimmetjes na, waaronder één zware, is de route goed te doen voor iedereen die fit is. Pittige dagafstanden en soms erg smalle paadjes, vaak omzoomd door stekelige brem. Dan is het handig als je tredvast bent en niet te veel last hebt van hoogtevrees. Vervoer Vliegen op Santiago de Compostela, met trein/bus of taxi door naar beginpunt Malpica. Georganiseerd: voor arrangementen of het regelen van overnachtingen, lunchpakketten, transfers etc kun je o.a. contact opnemen met het Spaanse Travels to Finisterre (ook Engelstalig).  Ook SNP biedt de O camino dos Faros aan, met overnachtingen in casas rurales (landelijke accommodatie). Beste tijd April t/m september. Minimumtemperatuur winter is -9˚C, gemiddelde temperatuur in de zomer: 15˚C. Overnachten In casas rurales, pensions en hotels langs de route, zie Camino dos Faros.

Nog meer informatie?

Die vind je zeer uitgebreid op de site van Traski.

Hoe het allemaal begon met de O camino dos faros.

Het gebeurde in een bar in Malpica. Daar smeedden twee Galiciërs het plan om de oude, overwoekerde visserspaadjes langs hun geliefde kust te verbinden tot een doorgaande wandelroute. Zonder medewerking van de autoriteiten maar met heel veel sympathisanten is er een schitterende kustroute ontstaan die 7 dagen wind, zand, zee, golven in petto heeft. Petje af voor Traski, dat ook een complete website, facebook-pagina met filmpjes etc bijhoudt. Uiteindelijke doel: van de O Camino dos Faros een GR maken.

A espera, ten einde raad..

Bij de vuurtoren van Laxe staat een bijzonder beeld. Het stelt een wachtende vrouw (A espera) voor, reikend naar de zee. Het is een eerbetoon aan de vrouwen die eindeloos op hun mannen, zeelui, wachtten. Over deze desperate vrouwen vertelt een verhaal: ‘De vrouwen waren soms ten einde raad. Dan klommen ze op heilige kapelletjes en verlegden de dakpannen. Het bijgeloof was dat ze daarmee de windrichting konden veranderen zodat hun mannen snel naar huis zouden komen.’

Klik op pijltje naar links om terug te keren op de site.